"Zeg 't mar, mèske" zei hij uitnodigend. Een vader die mij "meisje" zou kunnen noemen bezat ik al sinds elf jaar niet meer.

In 't vroege voorjaar was altijd de merkwaardige drietonige "lokroep" van de ijscowagen in de vroege avond hoorbaar en deze keer was ik haastig in de schoenen geschoten om de troost van het ijs te bemachtigen. Het woord van de ijscoman was het enige vriendelijke woord dat ik die dag zou horen. Hij noemde me "mèske" en vervolgde zijn eveneens eenzame gang door de straten, begeleid door de merkwaardige tonen die de buurtbewoners attent moesten maken op zijn auto.