Tranen om een dode hond

Ik noemde hem mijn poolvos en hij scheen te luisteren naar die naam. Toen ik eens terugkwam van mijn werk was hij blij en onbekommerd achter mijn fiets aan komen huppelen: blij en onbekommerd staken we over bij de stoplichten, roekeloos en in weerwil van het in dubbele rijen aanstormende verkeer. Vanaf die dag bleef hij bij ons en hij zou gedurende dertien jaar bij ons blijven; onze trouwe, lieve, intelligente Driekus. (Wij hadden hem aanvankelijk nog aangegeven bij de politie, echter met de heimelijke hoop en verwachting dat zijn eigenaar niet zou komen opdagen; we hadden onze nieuwe kameraad al ingelijfd, in bezit genomen, we hielden al van hem)
Zijn vacht was mokkabruin en hij had een witte bef en lichtbruine vlekjes aan zijn poten.
Hoe kon hij spelen met de mosgroene tennisbal! We hadden hem geleerd te “bidden”: hij zat dan op zijn achterwerk met de voorpoten in de lucht geheven; als hij dit even volhield kreeg hij iets lekkers. Mama’s pantoffels haalde hij van boven als ze “die halen!” zei; netjes deponeerde hij ze een voor een voor haar voeten. Het was amusant, want haast menselijk hoe hij zich behaaglijk, lui en “onbeschaamd” kon uitrekken op de leren bank, de achterpoten wijd uiteen. Met zijn fijnzinnige hondeninstinct voelde hij alles aan wat zich in onze huiselijke kring afspeelde, hij kende iedere nuance in onze stembuigingen en toonhoogte. En als er eens een scène was, dan dook hij wijselijk maar bang achter het bankstel om weer te voorschijn te komen als de storm was overgedreven. Zijn herkomst is ons altijd onbekend gebleven; hij leek door een godsgeschenk in ons leven gekomen.
In zijn dertiende levensjaar volbracht hij de dagelijkse wandelingen niet meer.
Treurig moesten we aanzien hoe hij door zijn achterpoten zakte, terwijl hij nog aangegeven had naar buiten te willen. Huilend zat ik bij hem.
In mijn armen stierf hij, kalm en stil; met de wijsheid van zijn instinctieve berusting gaf hij zich over.