Het ziekenhuis ligt uitgestrekt als een Moloch met brede muil: de centrale deur biedt toegang tot een gang waarop mensen als op een boulevard flaneren. Op deze zaterdagmorgen is het er rustig. De ziekenkamers bevinden zich verder weg, uit het zicht, afgesloten door gangen en deuren en het restaurant vormt een klein uithoekje, een kleine oase in een wereld van chirurgenmessen, operatietafels, injectiespuiten, ziekte, verval en dood.

Nog twee jaar geleden waren we hier samen en verweesd en verwezen neem ik plaats aan het tafeltje dat ik met jou deelde; alles is nog hetzelfde maar Jij bent er niet meer.

Buiten een druilerig landschap; regendruppels hechten zich aan uitbottende takken en ik zie een kunstzinnig standbeeld van moeder en kind dat de innige banden van het bloed suggereert, die nooit vergaan, die mij ook nu nog beheersen, nu je rust bij de oude eik waar ook Vader voor altijd verblijft.. De gele brem bloeit zoals ieder jaar met jouw favoriete bloemen. De oude arts wacht tevergeefs op je. Hij kan je niet meer beschermen.