Het hondje, Porky genaamd, komt me blij blaffend tegemoet ter begroeting. Het draagt om de wollige, harige hals een bontgekleurde doek en is de enige kameraad van mevrouw die het ook niet kan vinden in de kring van haar mede-bejaarden, mogelijk wegens haar uitheemse afkomst. Haar leven begon 83 jaar geleden op een boerderij in Rosmalen en werd getekend door veel leed. Van de zeventien zussen en broers is niemand meer in leven en ook haar echtgenoot ("zo'n lieve man") met wie het geluk eens begonnen was, werd gehaald door de onherroepelijke dood. Een schamel album komt tevoorschijn en toont mevrouw aan zijn zijde als kloeke schoonheid, gekleed in mantelpak. De dagboekaantekeningen getuigen van de tranen, gestold in woorden, neergekalkt in een ferm handschrift. Maar toch: de heren van Van Lanschot maakten altijd leuke grapjes als mevrouw de koffie serveerde en in de grote, indrukwekkende villa aan de Bredaseweg werd zij welkom geheten als in een familiekring als zij haar opwachting maakte als huishoudster.

Een leven verglijdt in de kamer met het popperige behang en het servieswerk achter glazen deuren