De golvingen en welvingen die zijn als scheerschuim of sneeuw van het witte dekbed bedekken mijn lichaam als de verre reis begint.

Ik zal zeegezichten zien of groene lagunes of hoog oprijzende torens, omwalmd door roetwolken of het graf van Louise de Coligny en haar gebeente, voor altijd rustend in de crypte. Ik zal dansen op een onwerkelijk bal, liefhebben, varen op de golven.

Er is geen ontkomen aan dat bij het ontwaken op de dorre en doodse snelweg naast mijn huis onveranderd het ene blik het andere achtervolgt in een nooit eindigende race zoals iedere morgen en dat de bestuurders die zijn als monniken in hun cellen stuurse en norse blikken naar buiten werpen en voor zich uit, naar de dag, naar de toekomst, naar de schijnbaar veelbelovende verten die nooit hun beloftes waarmaken