Toen de bladeren alweer ruimschoots de trottoirs bedekten, in de tweede herfst na mijn moeders overlijden kwam ik haar weer tegen in de stad. Ik ontweek haar blikken en probeerde mijn gezicht een uitdrukking te geven van rouw of misnoegen over haar gedrag dat toch wel getuigde van harde onmenselijkheid en misplaatste wrok en rancune. Ik verbaasde me, nadat ze de hoorn op de haak had gegooid, hier niet meer over.

Zou zij zich nooit afgevraagd hebben hoe mijn tranen waren gevloeid in de tussentijd, zou zij zich nooit herinneren hoe ze gezegd had dat ze van me hield?

Een futiliteit had kennelijk onze contacten verstoord.
Een woord kwam in mijn brein op, ik kon het niet meer binnenhouden, het ontsnapte aan mijn lippen, ik schreeuwde het over de straat in haar richting, ik wilde dat het haar zou verwonden, zoals zij mij verwond had. Het woord was: "trut!!!"