Tropisch hout en eikenhout: herinneringen aan moeder en vriend

Terwijl ik mij geen voorstelling kan maken van de gedachten en gevoelens die voor het geestesoog van mijn vriend paraderen, roept het ebbenhouten doosje dat hij me zond herinneringen op aan krokodillen in woeste rivieren, aan apen die krijsend van boom tot boom slingeren en aan babbelende bonte papagaaien in het tropische oerwoud van het land waar hij is, Frans Guyana. Het donkere hout van het gewelfde doosje contrasteert met het middelbruine Europese eikenhout van het oude bureau dat mijn moeder voor me kocht in mijn schooltijd. (Ze had het te koop zien staan in een etalage in de Willem II straat, temidden van de rommelige parafernalia die het monteursvak vergezellen)
Aan mijn bureau volvoerde ik de verplichtingen die een schoolcarrière met zich meebrengt, studeerde ik op hexameters en piramides, op de subjonctief en het communisme en nu nog schrijf ik mijn onnozele opstelletjes en liefdesbrieven aan mijn bureau, terwijl mijn blik rust op het parkachtige panorama aan de andere kant van het glas. Terwijl ik bedenk hoe mijn verre vriend mijn brieven opent met zijn elegante, slanke handen en hoe mijn neergekalkte woorden eerst zijn ogen en daarna zijn geest bereiken. Ik probeer hem over te brengen welke voorstellingen voor mijn geestesoog paraderen, hoe de werkelijkheid van de vele zomers en winters sinds zijn vertrek zich in mijn verstand en gevoelsleven grift en daar haar stempel op drukt.
Oud eikenhout en tropisch hout zijn voor mij herinneringen aan de door mij meest geliefde personen.