Nooit had hij de blauwe meren bij Luzern en Genève gezien maar hij had zich een voorstelling gemaakt van het paradijselijke en etherische blauw: het staalblauw van de berghellingen, het donkerblauw van de rimpelende wateroppervlakten en het milde blauw van de alles overkoepelende, oneindige Zwitserse hemel.

En hij zou dit alles zien, zij het eenmaal in zijn leven.
De reis was geboekt van het geld dat zo zelden ter beschikking kwam en betekende een korte vlucht, een korte ontsnapping uit de levenslange gevangenschap in het stoffige kantoor, de reis moest een troost betekenen voor het ruwe, harde, onmenselijke, eveneens levenslange verdriet om de zwakzinnige zoon, die nooit meer de torenhoge ambities van de vader zou kunnen vervullen.

En hij ging op reis en zag het blauw, maar er was geen troost; geen troost in deze wereld voor hem
Zijn ongeluk vervreemdde hem van de vrolijk dansende en dinerende mede-passagiers op de Rijnboot; woordeloos en zwijgend zag hij hen in het gezicht; hij vreesde hun vragen; hij vreesde boven alles de kwetsing van hun onbegrip. Hij vormde toch wel een moeilijk aanvaardbare uitzondering te midden van hen; onder invloed van zijn gedachten en gevoelens verstarde, verstrakte en verkrampte het gezicht dat hij hen toonde en waarmee hij hen tegemoet trad.

De reis, die duur betaald was en waarnaar zo was uitgekeken, werd een teleurstelling en een mislukking.
Op de foto's, die ik na zijn dood bekijk, staat hij afgebeeld met de verbitterde en verkrampte trekken om zijn mond, die ik zo goed van hem ken.