Je jurk van kant en satijn reikte tot de grond, stond wijd uit vanaf je middel en moet mysterieus en sprookjesachtig hebben geritseld toen je voortschreed naar het altaar op je huwelijksdag in 1957 aan de arm van je vader. Mijn oom had je om je frêle schoonheid gekozen hoewel zijn broer, mijn vader, hem waarschuwde voor je al te tengere gestalte.

Je had nog het warme, kobaltblauwe jasje met de capuchon voor me genaaid dat me zo goed stond en waarmee ik op die foto sta naast vader onder die besneeuwde dennenboom, in blijde afwachting van mijn toekomst

Later praatten de volwassenen over onze hoofden heen over verre, witte ziekenhuiskamers waarin jij kennelijk langzaam levend lag weg te teren.

Ik was in het naburige dorp, meer dan 40 jaar na dato. Daar, op het langgerekte kerkhof, te midden van honderden graven, is jouw laatste rustplaats, tante Desirée, Engel van mijn vroegste jaren