Het felbegeerde jongetje was toch nog gekomen, na de meisjes, maar het zoontje en het broertje was onstuimig, wild en ongezeglijk. De moeder nam het mee naar de ongelovige arts, die telkens verklaarde dat zij zich iets inbeeldde, tot ze het jongetje zijn gang liet gaan en het hele bureau van de dokter in wilde razernij afruimde en overhoop haalde. Toen kwam zijn verklaring die door de ziel van de moeder sneed: "Uw zoontje heeft een partiële afwijking"

Maar toch: de beschavende opvoeding mocht hem niet onthouden worden (waartoe ook het kussen behoorde) en het jongetje moest geleerd worden een onschuldige wangkus te geven, die hem immers in zovele situaties te stade zou komen zoals de goedbedoelende en liefhebbende moeder voorzag.

Met de inventiviteit van haar liefde had ze bedacht het zoontje te laten oefenen op een van de poppen van de zusjes en zo leerde het kind kussen aan de hand van haar instructie: "Geef de pop maar een popkus, Thijsje!"

En zo nam hij het geleerde mee als herinnering aan zijn liefste moeder en bracht hij het in de praktijk, droeg hij het met zich mee tijdens de lange, woelige jaren in de inrichtingen die zouden volgen, als een flauwe reminiscentie aan zijn ouderlijk huis, aan zijn moeder en aan zijn lieftallige zussen en hun lieftallige poppen