Het leek een gewone doordeweekse dag. Hij maakte trouwens geen onderscheid tussen de dagen; kende de namen ervan niet; kende geen stemmingen die volgens sommigen noodzakelijkerwijs samenhangen met bepaalde dagen, zoals een zondagsstemming of een maandagochtendhumeur.

Plotseling waren ze gekomen: de zussen en de zwager; ze hadden hem een hand gegeven en ze brachten een memory-spel van Jip en Janneke, speelkaarten en een boek, geïllustreerd met zijn favoriete molens, mee. Ze zeiden: "Je wordt nu vijftig"

Hij, die steeds de intelligentie behouden had van een driejarige, begreep niet dat hij nu senior was en wat dit betekende en waar hij het allemaal aan verdiend had.

Ze gingen samen uit eten en in het busje, op weg naar het WOK-restaurant, moest hij tussen het lachen door wel even heel hard huilen: waar was mama, waarom was ze niet meegekomen, waarom was ze plotseling weggebleven om nooit meer terug te keren?

Het beleid van het personeel van het restaurant was wel zo liberaal dat ze iemand met aan elkaar geketende polsen, die zich nu niet zo gedroeg als de gebruikelijke gast konden tolereren. Wel keken enkele bezoekers verbaasd in zijn richting, maar hij gedroeg zich en overschreed niet de enge, voorgeschreven marges.

Zo verliep zijn vijftigste verjaardag, maar hij zou altijd kind blijven, tot zijn stervensdag: een groot en volwassen kind maar niettemin: een kind.