Op de landkaart geven lichtblauwe vlekken met grillige omtrekken de plaats aan van de Oisterwijkse vennen. Tijdens onze wandeling komen de strakke, prozaïsche schema's van de overzichtskaart tot leven en blijken de blauwe vlekken uitgestrekte, weidse wateroppervlakten of zwarte, onpeilbare diepten waartegen de crèmewitte en groene cirkeltjes van de bloeiende waterlelies fel afsteken. De atmosfeer is mild. Een licht briesje verwent onze gezichten terwijl we voortstappen over zanderige paden, bezaaid met dennenappels en overwoekerd door boomwortels. In een klein café, verlicht met kaarsen, nippen we van een beker warme chocolademelk.

En verder gaat de tocht, langs veertien blauwe en zwarte meren, langs bloeiende rododendrons en geurige dennen. Verder gaat de tocht tot onze stramme benen ons niet meer kunnen dragen en de avondhemel bomen, meren, lelies en rododendrons met haar donkere mantel toedekt als een liefhebbende vader zijn kinderen.