Tot voor kort had de vogel nog het hoogste lied aangeheven, mogelijk geínspireerd door de lente-achtige sfeer waarvan de kamer vervuld was, maar sinds enkele dagen zag ik hem op een merkwaardige manier rondscharrelen op de bodem van zijn kooi. Het onverwachte voorportaal van het einde? Bij nader toekijken kon ik zien dat hij één pootje krampachtig ingetrokken hield binnen zijn lichtgele, met grijs gelardeerde verenkleed.

De praktijk van de dierenarts was slechts enkele straten verwijderd. Ik overdekte de kooi met een wit hoeslaken en knoopte dit eromheen. De vogel kende zeker mijn stem en geruststellend sprak ik hem toe.

In de wachtkamer trof ik een vergaand vergrijsde, kleine hond met lichtbruine vlekken, begeleid door een bezorgde bazin. Hij hield de staart angstvallig tussen de achterpoten en bekeek met melancholieke, bedroefde ogen de andere bezoekers. Toen hij verdwenen was achter de deur van de spreekkamer klonken klaaglijke, hoge, jammerende geluiden op die me tot op het merg doordrongen.

In kleine draagbare kooitjes hielden zich de andere "patiënten" schuil, kennelijk een konijn en een kat, die in stilte en mogelijk vervuld van angst hun beurt afwachtten in het gezelschap van hun baas of bazin.

Toen ik aan de beurt was durfde de dierenarts het beestje niet vast te pakken: het kleine hartje bonkte en bonsde heftig in het gevederde lichaampje.

Een klein flesje met pipet, gevuld met kennelijk genezende vloeistof moet uitkomst brengen.
Voorlopig zit de vogel nog onevenwichtig en scheef op de stok, maar enkele dagen later zingt hij alweer zachtjes maar onbedwingbaar mee met een CD van Rita Reys.