Twee maal per jaar moet ik mij op de onderzoektafel uitstrekken. Dan worden mijn borsten beklopt en gekneed als deeg op de tafel van een hardhandige bakker.

Vervolgens bevind ik mij met de regelmaat van de klok in een onvrijwillige, ongewenste, maar innige omstrengeling met het röntgenapparaat in het ziekenhuis.

Als het tijdstip van het onderzoek weer is aangebroken, propt een leerling-verpleegkundige de willoze, kwetsbare lichaamsdelen op ongetwijfeld onvakkundige en onbekwame wijze tussen de harde platen van het instrument. Vervolgens worden ze op een pijnlijke manier samengeperst tussen de machine, die iedere vierkante millimeter van het weefsel nauwgezet maar meedogenloos fotografeert. In een onmogelijke, onwaarschijnlijke, maar vooral onflatteuze en verwrongen houding hang ik voor het apparaat, als een pias, als een mislukt levend standbeeld.

Als ik voor het weggaan stiekem een blik werp op het scherm dat verdekt staat opgesteld, zie ik een beeld in grijstinten van een fijn-dooraderde borst, bekroond door de tepel, als een halve citroen.

De volgende dag regent het zachte zomerregen en een geruststellende radiostilte heerst van de kant van dokters, ziekenhuis en verpleegkundigen. Betekent dit dat ik de weke, neerhangende lobben, die mij mede tot vrouw stempelen, nog enige tijd mag behouden? Betekent dit dat ik nog een tijdje de inktzwarte koepel mag aanschouwen die zich 's-nachts beschermend over de aarde welft en het zonlicht op de hardgroene hulstbladeren en de hele fantastische collectie die de Natuur in haar museum aanbiedt, altijd troostend, altijd verheffend.....