Het was een impulsaankoop. In een advertentie in een winkel had ik gelezen: "Te koop: goed zingende, gezonde kanarie". De man was het beestje komen brengen, tezamen met de grote, witte kooi. De totale prijs bedroeg 30 Euro. Vanaf dat moment vergezelde hij mij: mijn Pietje met het "punk-kopje", vanwaar grijze en gele veertjes parmantig omhoogstaken.

Hij had maar zo weinig nodig: een beetje voer, een beetje water, een steentje om de snavel aan te scherpen, een badje om in te spetteren, wat zand op de bodem van zijn kooi. Hij had maar zo weinig nodig, maar hij gaf zijn uitbundige, opgetogen lied, 's-morgens vroeg al en gedurende de hele dag.

Op een dag was hij begonnen te hinken: een pootje hield hij krampachtig in de veren. Ongelukkig scharrelde hij over de bodem van zijn kooi.

Het leek een infectie, of misschien was het een zwelling, veroorzaakt door het knellende ringetje om zijn pootje.
De praktijk van de dierenarts was gevestigd in een gesoigneerde buurt, waar ik nooit was geweest, met monumentale vrijstaande huizen, in een brede straat met veel groen. In de keurige, grote wachtkamer hingen posters aan de muur waarop een variëteit aan hondenrassen was afgebeeld: stoere koppen en kleinere portretten van trouwe gezellen keken mij aan vanaf de wand.

De dierenarts had snel gezien dat het ging om een ongeneeslijke tumor bij het rechterpootje. Gevangen in zijn brede hand verzonk het beestje en het piepte nog even machteloos. De dodelijke injectie deed binnen enkele seconden haar werk. "Wilt u hem nog zien?" vroeg de arts.

Op een hoek van de massieve, houten tafel lag, weerloos, kwetsbaar en nietig, overgegeven aan de almachtige dood, het vogellichaampje, alleen nog een levenloos bundeltje veren en botjes.

Thuis resteren de nu onbewoonde en onttakelde kooi waarin het voer- en drinkbakje nutteloos en doelloos hangen; stille getuigen van een eens geleefd, kort, eenmalig vogelleven, een leven niettemin dat van de uiterste betekenis was voor mij.

Altijd zal ik me de veertjes op zijn kleine kopje blijven herinneren, zijn kraaloogjes, het grijze en witte colbertje van zijn vleugels en geen andere vogel zal hem ooit kunnen vervangen