Het Wielerfestijn kotsbeu

Gedurende een groot gedeelte van de afgelopen zomer werden we via het glazen kunstoog dat televisie heet getrakteerd op het beeld van voortsnellende, dichte colonnes van mannen, gekleed in strakzittende, veredelde lange onderbroeken en felgekleurde shirts en met een soort cap op het hoofd, voorovergebogen  over het stalen frame van het stuur van hun fiets, de benen en voeten rondcirkelend met de pedalen in een eentonig maar razendsnel ritme.
De tocht voert langs rotsen, door bergplateaus, door stadjes, over bruggen, in het afwisselende Franse landschap. De renners klimmen, dalen, vallen af en toe en worden begeleid door motors en helikopters en door het eindeloos voortkabbelende commentaar van de heren van radio en televisie, gelardeerd met steeds dezelfde namen: Menchow, Valverde, Van de Velde, Evans.
Tenslotte dan de triomftocht op de Champs-Elysées, het podium, de wangkusjes van twee lieftallige schonen en de kapitalen op de bankrekening.
Het geheel riep voor mij een beeld op van afschuwelijke zinloosheid, maar bewust geënsceneerd, moedwillig tot stand gebracht, van  een gigantische, neurotische en verkapt nationalistische schijnvertoning.
Want wat is het nut, de betekenis, de dienst aan de mensheid die voortgebracht zouden worden door de minieme nanoseconde waarmee de ene renner de andere overtreft?

Neem dan de  grandioze "demarrage" van mevrouw Carla del Ponte, eveneens in het nieuws; neem dan haar strijd tegen massamoord en verwaarlozing van mensenrechten in voormalig Joegoslavië, uitgevochten tot op het hoogste niveau…..

Daar wordt de wereld werkelijk rechtvaardiger en emotioneel en moreel rijker van