Twee zussen in het Reuzenrad

De schommelende schuitjes zweefden omhoog, steeds hoger, bijna langs de gevel van de kerk, zodat het jaartal 1888 van dichtbij leesbaar was en ook het schitterende, gouden standbeeld tussen de neogotische torens dat blonk in de julizon.
De wiebelende stoeltjes verhieven zich boven de stad, met zoveel groen gelardeerd: onze dierbare geboortestad.
Het was die dag de verjaardag van onze moeder die de 88-jarige leeftijd zou hebben bereikt, als ze nog geleefd zou hebben. Zuurstokken, kaneelstokken of nougat waren nu niet meer aan haar besteed.
In stilte denken we aan Vader, die mij de opleiding schonk en aan Moeder, die mijn zus om de nog steeds zichtbare kuiltjes in haar wangen "haar bloze Kriekske" placht te noemen, maar onze gedachten bereiken elkaar niet, cirkelen rond in ons brein, vinden de weg naar buiten niet, verwarmen zich niet aan elkaar. Mijn zus verklaart niettemin dat er een gat in haar innerlijk is geslagen als in het beroemde "ontzielde" standbeeld.
Later eten we samen van een zakje patates frites alsof heel de Zusterliefde alleen nog daaruit bestaat.