De gestage druppel……….?

Het atelier voor kunstzinnige vorming is gevestigd in de kelderruimte van een cultuurtempel in het nabijgelegen dorp. Bij binnenkomst begroet mij een levensgrote pop met een lichtblauwe, flodderige badmuts op het hoofd en met een lange, lichtblauwe jurk aan die weggelopen lijkt uit een theatervoorstelling en een gezette matrone, wiens kunstzinnige kwaliteiten kennelijk reeds af te lezen zijn aan het zware, zilveren collier om haar hals waaraan een soort van ijspegels bengelen en verder aan haar flamboyante kledij.
Uit een mand, die diverse grotere en kleinere brokken steen bevat, kies ik de kleinste ter bewerking.
Van de ruwe, gemarmerde steen komt bij het raspen met een vijl een fijn poeder los, als onwillig eelt van een voet of als fijn stuifzand in de duinen, maar het is duidelijk dat het niet gemakkelijk zal zijn de gewenste vorm tot stand te brengen. Koppen van een oudere man met gemoedelijke uitdrukking op het gezicht en van een jonge vrouw met paardenstaart worden ten voorbeeld gesteld aan de overige cursisten, maar het lijkt me maar niets om te proberen met oneindige moeite en inspanningen het weerbarstige materiaal te verleiden tot zo'n vrolijk portret. Ik heb meer abstracte vormen voor ogen maar mijn handen schijnen niet geschikt te zijn ze te vervaardigen. Mijn kersverse medecursisten kijken me aan in opperste verbazing als ik verklaar het pand te willen verlaten. Ik wens hen nog veel succes bij hun pogingen.
Op de terugweg naar huis fantaseer ik over het kunstwerk dat nooit uit mijn handen zal komen als over de baby, die nooit mijn schoot bewoonde en nooit het levenslicht zag.