Arnhem, 1965

Het was totaal ongebruikelijk voor de dochter van een klein ambtenaartje meegenomen te worden op een geheel exotisch uitstapje naar Arnhem, maar die vreemde, bejaarde meneer was helemaal uit Australië gekomen en logeerde nu in de voor hem vrijgemaakte slaapkamer in het arbeidershuisje. Mouncey was zijn naam: hij leerde haar te tellen in het Engels (haar allereerste Engelse les) en nam vader, moeder en dochter mee naar het dure hotel, waar ze thee dronken uit een zilveren theepot die aangevat werd met een luxe witte servet van echt linnen met ingeweven motieven.
Nog maar vijfentwintig jaar geleden hadden bloedige en ijzingwekkende gruwelen het oude continent in hun greep gehouden en Mister Mouncey, zoals de dochter hem ook later bleef noemen in haar gedachten kwam kennelijk voorgoed afscheid nemen van zijn kameraden.
In Oosterbeek aanschouwden ze de lange, parallelle rijen met witte kruizen, zover het oog reikte, tegen het decor van het groene gras, elk ervan symbolisch voor een eens geleefd leven, voor het leven van een nog jonge man, een leven vervuld van dromen, van ambities, voor een op gruwelijke en uiterst zinloze wijze in een zinloze en absurde strijd voorgoed tot stilstand gekomen leven.
Het begripsvermogen van een twaalfjarig meisje schoot totaal tekort voor de omvang van een dergelijk gigantisch drama.

Heel haar leven zou zij de zilveren vulpen bewaren, een ongehoord cadeau, een onvoorstelbaar luxe artikel, waarmee zij tijdens haar schoolcarrière nauwelijks durfde te schrijven, die Mister Mouncey haar gezonden had na zijn terugkeer naar het verre, exotische continent. In het doosje dat de pen omsloot zat een kaartje verstopt met de tekst: "Hope you haven't forgotten to count twenty in English".