Zielloze avond in de
Kapel
Volgens mij had de solist
voor niets lange jaren gezwoegd op zijn studie aan het
conservatorium en had de componist zijn partituur
beter bij het oud papier kunnen inleveren.
Daar stond de musicus voor
zijn publiek van grijze senioren in de kleine kapel,
waarvan het puntige dak van binnen met hout was
betimmerd en in een verduisterde uithoek het
middeleeuwse, bontgekleurde Mariabeeld, omkleed met de
warmrode mantel zich schuilhield en trouwhartig waakte
over haar kind, musici en publiek. De muziek vond geen
enkele weerklank in mijn weliswaar verdoofde,
verouderde ziel die diep en stil in mij rustte en zich
niet beroerde onder de klanken, ontsproten aan
altviool en klavecimbel. Dus was het ook moeilijk me
voor te stellen hoe de volgens strakke, mathematische
schema's gecomponeerde muziek, die zo geheel in
tegenstelling stond tot het grillig-romantische dat
mijn voorkeur heeft, de harten aan kon spreken. Mijn
zwaar verouderde "vriendin" wiens droeve,
grijze haar als een gordijn haar wangen omlijstte, zat
naast mij. In de meer dan twintig jaar van onze
"vriendschap" waren de vuurstenen van onze
zielen niet ontvlamd, had hun wederzijdse aanraking
geen vonk doen ontspringen. Het bootje van onze
"vriendschap" bleef gedurende die lange
jaren dobberen op de oppervlakte van een diepzee vol
onvermoede sentimenten waarin wij nooit een koene duik
waagden te nemen.
De thee kolkte in mijn
slokdarm en wilde zich een weg naar buiten banen. Ik
drong mij voorzichtig langs de knieën van de zittende
belangstellenden en geruisloos opende men de zware,
zwarte toegangsdeur van de kapel voor mij. Weg,
eindelijk weg van het hele tafereel haalde ik bevrijd
adem tussen bloemperken en bosschages, die de
middeleeuwse kapel omringden. Eenmaal thuisgekomen
legde ik de CD van The Scorpions in de CD-speler.
"Take me from the madness of the moment to a
glory night!" Energieke drums en smekende
gitaren!
|