(Koop nooit) tweedehands schoenen

Het bovenleer van de zwarte stappers die ik eens bij uitzondering had kunnen bemachtigen voor een zacht prijsje op de befaamde Mei-markt vertoonde, na een trouwe dienst van acht seizoenen, kleine scheurtjes. (Je wordt steeds inventiever als je een werklozenbudget hebt)
In de advertentie had ik gelezen: ‘wegens omstandigheden te koop: partij schoenen van chique dame’
De aloude BBA bracht me bij een klein huisje met groene luiken, dat popperig en poëtisch was ingericht. De man had wellicht zijn vrouw of vriendin verloren aan een fataal ongeluk of aan de gebruikelijke en schijnbaar onvermijdelijke ruzies die gewoonlijk hun intrede doen na de eerste verliefdheid. Hoe dit ook zij, hij trok een kast open waaruit een veelheid van schoenendozen tevoorschijn kwam met als inhoud onveranderlijk een paar elegante pumps, in het geheel niet mijn stijl.
Nu moet men nooit tweedehands schoenen kopen; de hoogstpersoonlijke vorm van de voet van je voorganger heeft zich erin genesteld en er zijn sporen in nagelaten als een vingerafdruk in een identiteitsbewijs. Uiteindelijk kocht ik in een degelijke schoenenzaak de afgeprijsde degelijke laarsjes, die een vriendelijke, moederlijke verkoopster me aanmat. Ze strikte ze haast dicht tot aan mijn keel, als een ouderwets korset.