Berkel-Enschot revisited

Oktober kan melancholiek en duister aandoen. Als we op weg zijn naar het winkelcentrum zien we in de tuinen een enkele late witte roos en gehavende asters die hun kopjes laten hangen naast coniferen die in een strakke, bolronde vorm zijn gesnoeid. In het dorp is een bescheiden, overdekte winkelgalerij waar enkele hangjongeren ons uitbundig en vrolijk toe- dan wel uitlachen. Het assortiment in de winkels schijnt een kleine steekproef te vormen uit de weelderige collectie die in de grotere zaken in de nabijgelegen stad aanwezig is. Mijn vriendin doet enkele inkopen waarbij ze ook denkt aan de naderende Sinterklaastijd en aan de kinderen die ze wil bedenken. Tenslotte eten we in een ongezellige, groezelige cafetaria waar jonge meiden en jongens in lichtblauwe kledij ons bedienen een broodje kroket en een goulashkroket. Onsmakelijk spuug loopt uit de mondhoek van mijn vriendin als ze in het broodje hapt en bederft mij de eetlust. Ik moet haar terugbrengen naar de gribus waarin ik haar die middag had aangetroffen. Het huis is onvoorstelbaar vervuild, kaal en desolaat. Na de operatie is van mijn vriendin een schim van haar voormalige gestalte overgebleven en ze wordt kennelijk door veel mensonterende kunstgrepen van de "moderne" medische wetenschap in leven gehouden: een korset en een slang, bevestigd aan haar buik om de noodzakelijke stoffen te doen afvoeren. En nog is haar lijdensweg niet ten einde.
Na thuiskomst leest ze me enkele kreupele, krakkemikkige verzen voor, waarop ze me verwachtend aankijkt, kennelijk solliciterend naar een groots compliment.
Ze vraagt me, als ik wegga, een klein zilveren kettinkje om haar hals te draperen met de inscriptie van twee harten en de naam "Moppie". Zo heeft ze in haar totaal onverdiende en schrikwekkende eenzaamheid haar geliefde nog bij zich.