Aan Elodie, negen jaar na haar dood

Nu ik je met negen jaar overleefd heb, ben ik in de wir war van de straten opnieuw gaan zoeken naar je huis. Het was mijn laatste bedevaart naar jou. Onze geschiedenis is bedolven door de tijd zoals de tramrails die me naar jou leidden overwoekerd zijn door grassen en mossen. Ik wist nooit of er leven zou zijn na je charisma, na je liefde, maar een stad bruist en leeft nog om je huis.

De bellende tram bracht ons naar Scheveningen, naar de eeuwige zee, die je as wellicht liefdevol heeft opgenomen. Je woorden rusten in mijn hart tot mijn stervensdag.