Onbekend maar zo dichtbij

Een wit licht schemert sinds kort door het matglas van de voordeur die van
de mijne gescheiden wordt door het portaal. Slechts een eenzame stoel met
paarse, gecapitonneerde zitting getuigt nog van het feit dat hier eens
mensen woonden, dat twee mensen elkaar hier eens vonden tot het schreien van
een onschuldige baby de oren van hun onbekende buurvrouw bereikte.
De flat is leeggeruimd en de buren zijn vertrokken. Zij waren niet mijn
eerste buren. Een oude man ging hen voor, die is weggekwijnd aan een
slopende ziekte. Daarna woonde er korte tijd een mevrouw die innerlijk
verscheurd werd door een ongelukkige liefde. Zoveel wist ik wel maar geen
van hen leerde ik werkelijk kennen, geen van hen deelde zijn/haar
zielenroerselen met mij, geen van hen at met mij aan dezelfde tafel. Zij
kwamen en gingen haast geruisloos, met stille trom en hadden hun leven zo
dichtbij geleefd, hun individuele leven met zijn vreugden en
teleurstellingen. Op het podium van hun harten was een voorstelling gaande
waarvan ik geen getuige, geen toeschouwer was of mocht zijn. Zij namen hun
geheimen mee, in het graf of naar de nieuwe bestemming die zij uitgekozen
hadden en verdwenen in onbereikbare verten.
Zij voltooiden hun leven elders op onbekende plaatsen, in onbekende oorden.
De liefde, de vriendschap, de kameraadschap, de verwantschap lieten kansen
liggen, gouden kansen, die nooit benut zijn tot zij voorgoed verkeken waren.