Weerzien (na veertig jaar)

Hij had nooit gedacht zijn oude leraar, aan wie hij zoveel herinneringen
dankte, nog eens te zullen ontmoeten. Met het eindexamen was als het ware
een navelstreng doorgesneden. Na de onverwachte maar traditionele zitting in
de gymzaal in aanwezigheid van trotse ouders en leraren en na de rijtoer van
de dronken scholieren op de zegekar bleven de leraren als ontheemd achter,
echter bereid het aloude en kennelijk beproefde procédé toe te passen op een
nieuwe generatie scholieren.
Een van de handtekeningen op het diploma was van de leraar die hen steeds op
het hart gedrukt had nooit een d met een t te verwarren aan het eind van de
Nederlandse voltooide deelwoorden, die hen gevoelig had gemaakt voor de
klank,en het ritme, de structuur en de melodie van de taal en die hen vooral
had doen kennismaken met het gedachtegoed dat schuilging achter die
magistrale roman die zijn leven zou bepalen en waarin de tegenstelling aan
de orde kwam tussen heftig, bloeiend, hartstochtelijk gevoel en streng,
strikt, berekenend, scherp verstand, een tegenstelling die zich als de
bedding van een rivier door het landschap van zijn toekomstig leven zou
slepen.
Veertig jaar na dato stonden leraar en leerling oog in oog, onverwacht,
tijdens een receptie.
De leraar, oud, grijs en beverig, verkeerde in het niemandsland tussen het
door de stralende zon van zijn vroegere intelligentie beschenen land en de
duistere nacht van de geestesverwarring. Hij herkende zijn vroegere pupil,
aan wie trouwens door de onbarmhartige tijd eveneens een
gedaanteverwisseling was opgedrongen, niet en zijn hele verleden met al haar
vergezichten en landschappen dreigde in de peilloze kloof van de
vergetelheid te zinken tot het voorgoed verloren zou zijn.