De "diefstal" van een sprei

Het was een warme, wollige sprei, versierd met een symmetrisch patroon van
donkerrode motieven die op regelmatige afstanden van elkaar waren
aangebracht.
Onder die sprei sluimerden en sliepen we; mijn bejaarde moeder en ik: als ik
bij haar was strekten we onze lichamen naast elkaar uit: haar gezicht naast
mij was als gebeeldhouwd uit bleek of crèmekleurig marmer.
Het einde kwam.
De parafernalia die moeder de laatste jaren van haar leven omringd en
vergezeld hadden in het flatje als levenloze gezellen, waar de warmte van
een echtgenoot en kinderen ontbrak, moesten de onvermijdelijke weg van hun
voormalig eigenaresse schijnbaar volgen.
Zo belandde de sprei in een souterrain tussen andere afgedankte spullen van
andere overleden bewoners die daar verweesd en verlaten hun vernietiging of
andere bestemming lagen af te wachten en zo zag ik toevallig dat een oude
dame haar met een razendsnel gebaar weggriste als had zij angst betrapt te
worden.
Ook deze overgebleven herinnering aan mijn laatste uren met mama kwam zo in
andermans brutale en hebzuchtige handen terecht.