De sequentie van momenten en de rivier van het leven

Te midden van heel gewone huizen in een heel gewone straat tref je in Loon
op Zand ineens een merkwaardige winkel aan. De ramen zijn half geblindeerd
door lamellen maar je kunt toch zien dat zich binnen talloze serviezen
bevinden, her en der verspreid over etagères, planken, kasten en
vensterbanken. Het is alsof hele dorpen in de wijde omtrek voorzien moeten
worden van porselein en er is dan ook een zeer uitgebreide keuze van witte,
gladde, lage koppen en schotels tot hoog, bont gedecoreerd aardewerk. 
Botervlootjes, eierdopjes en jus- en sauskommen completeren de collectie.
Sommig porselein is kennelijk bestemd voor een feestdis, want het is versierd met
sierlijke, gouden randjes. Die zaak ligt daar zo merkwaardig eenzaam, zo
geïsoleerd.

Hier kocht ik de kopjes. Ze waren voor mijn moeders 80ste verjaardag en
droegen een dessin van lichtgroene en oranje motieven op de glanzende
ondergrond van het aardewerk.

Zeven jaar later zijn de kopjes nog in mijn bezit. Moeder is de weg van alle
leven gegaan. We hebben haar zilverwitte as uitgestrooid rond een oude eik
op het strooiveld van het Crematorium.

Mijn vloed van overweldigende tranen bij de aanschaf van de kopjes behoort
tot een moment in het verleden, tot een moment in de sequentie van momenten
die mijn leven vormt, dat als een geïsoleerd eiland ligt in de stroom van de
rivier van de tijd, naast andere momenten van vreugde, van extase van angst.