Vijf
jaar zwijgzaamheid
De gestikte naden van mijn zwarte, stevige schoenen zijn
opengereten. De
schoenen hebben heel Midden-Brabant "gezien"
en betreden. We stapten voort
over steenachtige en modderige paden, zagen naald- en
loofbomen,
heidevelden, runderen, vogels van allerlei pluimage,
meren, plassen,
rivieren en wat al niet meer. Maar de kaken van mijn
wandelgenote bleven
opeengesmeed als vastgeklonken, als met loden draden
aaneengebonden
gedurende iedere seconde, iedere minuut, ieder uur van
onze gezamenlijke
tochten. Wat had zij te verzwijgen, welk wantrouwen
bezielde haar? Ongewild
omgaf zij met haar zwijgzaamheid haar persoonlijkheid
van een mystificatie
die speculaties bij mij opriep omtrent haar eventueel
exotische of geheel
uitzonderlijke verleden of persoon. Zij legde de Zwarte
Piet bij mij toen ik
verklaarde haar niet meer te willen zien: "Jij kunt
niet met mensen
omgaan".Deze ongefundeerde stellingname werd
allerminst bevestigd door
kennissen, vrienden en werkgever. Voor de persoon van
mijn wandelgenote gold
kennelijk een uitgebreide of esoterische
gebruiksaanwijzing die ik maar niet
op kon sporen en waaraan ik in geen geval kon
beantwoorden. De schoonheid
van de Midden-Brabantse natuur, die mij ook in de
toekomst gegund zou zijn
geweest, woog niet op tegen de steeds ondraaglijker
wordende stilte van mijn
totaal onbekend gebleven metgezellin, die ik haar congé
heb gegeven nadat
eindeloze pogingen een woord van haar lippen te krijgen
niet hadden mogen
baten.
|