Bericht uit een Zorgcentrum.

De mechanische Kerstman moest voorzien worden van batterijen om zijn
levendige act te kunnen volvoeren. Het was een echte Kerstman, die in niets
van zijn collega-Kerstmannen afweek: hij droeg een vermiljoenrode mantel met
brede ceintuur en een rode broek en was getooid met baard, brilletje en
puntmuts.
Het was even wurmen met de batterijen toen plotseling een vrolijk Kerstlied
weerklonk waarbij de pop druk gesticuleerde met armen en hoofd en mevrouw
hield hem verrukt in de oude handen waarbij haar doorgaans bezorgde gezicht
oplichtte in een stralende glimlach. Herinneringen aan tientallen
Kerstfeesten in het "gezelschap" van de pop moeten zijn bovengekomen. Nu zou
ze met de Kerst niet alleen zijn.
Dit jaar zou ze voor het eerst het Kerstfeest vieren in het Zorgcentrum, in
de kleine kamer die in de plaats was gekomen van de grote zelfstandige
woning; alleen, zoals al jaren.
In vroegere, gelukkigere tijden had ze haar kamer altijd getooid ten tijde
van Kerstmis met drie amaryllisplanten: een rode, een roze en een witte en
ze vroeg mij deze nu ook voor haar mee te brengen.
Het "gezelschap" van de Kerstpop en van de planten zou nauwelijks soelaas
kunnen bieden voor haar grondeloze en vergaande eenzaamheid, maar haar
pogingen deze te verlichten, wekten mijn bewondering op.