Om de troost van haar kunst

Honderd Euro had ik bij me gestoken in een vakje van m'n portemonnee. Het
was naar mijn berekening ongeveer de prijs van de artikelen die ik aan ging
schaffen. In de zaak voor teken- en schilderbenodigdheden vroeg ik om
penselen: "penselen voor acrylverf" voegde ik eraan toe: "de beste die u
hebt alstublieft" en: "acrylverf, in basiskleuren, de beste die u hebt".
"Sorry" zei ik bovendien "ik ben wat geëmotioneerd. Het is voor m'n zus. Zij
is ziek" en de tranen welden naar mijn ogen.
De penselen die de verkoper op de toonbank legde waren slank en zwart en
hadden goudkleurige uiteinden. Hij kwam bovendien aanzetten met drie forse
tubes: een blauwe, een rode en een gele. Er ging een kleurig papiertje om
het cadeau.
Mijn zus is kunstzinnig begaafd. In een schilderij dat tot de verbeelding
spreekt heeft ze haar hersenoperatie verbeeld, maar ze doet zelf
geringschattend over haar vaardigheden.
Zouden de penselen en de verf een kleine, armzalige vergoeding kunnen vormen
voor het feit dat, bij gebrek aan de noodzakelijke, natuurlijke stoffen in
haar hersenen haar lichaam door plaatsvervangende medicijnen monsterlijke
proporties begon aan te nemen? Ik hoopte dat haar kunst haar zou bevrijden
en troosten, dat zij de geslagen wonden zou genezen, waar haar dokters een
brevet van onvermogen hadden afgegeven dat zich noodzakelijkerwijs als een
schandvlek op hun overigens al ruimschoots besmette blazoen moest aftekenen.