Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg)

In Tilburg Zuid zijn in een Tuincentrum vele planten, bloemen en een
onwaarschijnlijke hoeveelheid kerstartikelen ondergebracht in grote hallen.
Ik koos uit de overweldigende veelheid een kleine amaryllisplant die op twee
lichtgroene stelen zijn knoppen droeg. Toen mevrouw er een eerste blik op
wierp, bij mijn bezoek aan haar, bleek ze er verrukt over te zijn. Dit was
de amaryllis die zij in gedachten had en waarnaar zij heimelijk had
uitgezien. Zij mat de plant op met gestrekte duim en wijsvinger en schatte
in dat deze met Kerstmis wel uitgegroeid zou zijn tot de door haar gewenste
grootte.
Tevens gaf ik haar de letter H in pure chocolade, die Sinterklaas
meegebracht had. De voorletter had hij gelezen op het naamplaatje bij de
deur van haar kamer en mevrouw onthulde nu dat ze Hendrika heette maar graag
Riek genoemd werd: een naam die echter de laatste jaren door niemand
uitgesproken werd wegens de allesoverheersende eenzaamheid van mevrouw.
Na de koffie stelde ze voorzichtig voor of ik haar haar in wilde draaien
("Had ik het al eens eerder gedaan?") Na de wasbeurt posteerde zij zich aan
de tafel en voorzichtig rolde ik het korte, grijze, zachte haar om de
krulspelden terwijl mevrouw de spelden aangaf waar ik telkens om vroeg.
Later kwamen we nog te praten en telkens weer werd het verhaal van haar
eenzaamheid verteld in andere, maar niet mis te verstane bewoordingen; het
verhaal van een achttienjarige, schrijnende eenzaamheid die uitmondde in een
isolement dat door de luttele uurtjes met mij nauwelijks doorbroken kon
worden.
En dan stond ze daar tenslotte, bij de deur, een dappere glimlach op het
gezicht en wuifde mij na als een moeder, tot ik in de lift verdween en onze
gestalten opgeslokt werden door de duisternis van de nacht en de nevel van
de eenzaamheid die hen omhulden tot onze volgende ontmoeting.