De
zoon van mevrouw S.
Mevrouw
S, de buurvrouw uit onze jeugdjaren, had twee zonen, van
wie de ene altijd een militaire jas droeg met brede
epauletten (hij emigreerde naar Australië) en de
andere, een elegante, knappe, maar hoogst excentrieke
vrijgezel, af en toe voor alle kinderen uit de buurt
poppenkastvoorstellingen gaf. (Op die foto uit 1962 zie
je onder anderen dikke Ingrid met het rode haar, Paula
die zo graag pestte, Hans, met wie ik knikkerde in de
gang van zijn ouderlijk huis en Richard, die vroeger dan
een van ons het leven inwisselde voor de dood)
De zoon van mevrouw S., die onze trouwe buurman bleef
gedurende jaren, droeg, als dat zo uitkwam graag een
Beatle-kostuum, maar zijn grootste hobby, die hij tot op
80-jarige leeftijd zou volvoeren, was te spelen voor
Sinterklaas. Eens per jaar was de keuken van zijn
ouderlijk huis het onvervreemdbaar domein en territorium
voor zijn Zwarte Pieten die zich daar schminkten en
verkleedden.
Na de dood van zijn moeder propte hij het huisje in de
arbeiderswijk bomvol met monstrueuze, speelse en bizarre
rariteiten, zoals babypoppen, crucifixen en geraamtes
van plastic. Uit de teloor gegane kloosters en kerken
kocht hij van zijn laatste geld de restanten op van de
eens zo florissante en dominante cultus: kazuifels,
miskelken, mijters en wat dies meer zij en hij schroomde
niet in zijn eigen privé kapel op de eerste verdieping
stelletjes op amateuristische wijze in de echt
te verbinden tegen een kleine vergoeding. Daarbij
gebruikte hij “Liga Krokant” als provisorische
Hostie en prevelde hij het Kerklatijn dat hem ter ore
was gekomen en dat hij zo goed mogelijk imiteerde. Het
zij toegegeven dat zijn huwelijkskandidaten ook wel wat
excentriek waren.
Het spel en de combinatie van zijn genen hadden geleid
tot zijn hoedanigheid en status van halfbakken-acteur en
hij had op merkwaardige wijze emplooi gevonden voor zijn
kwaliteiten en leefde deze op hoogstpersoonlijke manier
uit.
|