Lente in december

In die dagen vóór Kerstmis leek het wel lente. Een bleek zonnetje
overspoelde de wereld en het chagrijn, de vijandigheid of op zijn minst de
onverschilligheid op de gezichten van buschauffeurs en hun passagiers en
vele andere voorbijgangers en vreemdelingen smolten weg en maakten plaats
voor een uitdrukking van vriendelijkheid, vredelievendheid, ja zelfs van
Liefde die de lente ook wel eens teweegbrengt en waarnaar men in de overige
seizoenen vaak tevergeefs, wanhopig maar hardnekkig blijft zoeken.
Werd deze merkwaardige, plotselinge omwenteling in het gedrag van de
mensheid geïnspireerd door het aloude, sprookjesachtige verhaal dat juist nu
(maar waarom juist nu?) deze gevoelens opriep?
Zijn Kerstballen, Paaseieren en carnavalskostuums trendgevoelige prullaria
geworden, die niets meer te maken hebben met de achtergrond van de
bijbehorende feesten, met cultuur, religie, traditie en verhevenheid?
Kleurig, sprankelend licht kwam ons tegemoet vanuit huizen, het schitterde
vanaf gebouwen, in plantsoenen en scheen de verbroedering uit te dragen die
nu dan eindelijk verwezenlijkt scheen te zijn, als nooit voorheen in de
geschiedenis.