De troost van een draaiorgel

Het is vanaf de bushalte in de Hoefstraat een klein eindje lopen naar de
Houtstraat die als het ware in een enclave is gesitueerd, in een
afzonderlijk deel van de stad, ingebed in een grijze, sombere buurt waar de
arbeidershuizen zich eentonig aaneenrijgen, slechts onderbroken door een
cafetaria.
Hier woont een meneer, die als uitzonderlijke liefhebberij en obsessie het
draaiorgel en de draaiorgelmuziek heeft uitgekozen. Bij binnenkomst in zijn
huisje valt mijn oog op een monumentaal exemplaar dat de hele kamer
domineert.
Op mijn verzoek legt meneer een soort ponskaart in het instrument, een kaart
met gestanste openingen die het muziekinstrument haar melodie dicteert en
even later weerklinkt door de kleine ruimte het welbekende nummer "Marina,
Marina, Marina!" De accordeon boven op het orgel en het drumstel bewegen
vrolijk en enthousiast mee op de tonen van het lied tot na korte tijd de
machine zwijgt en de stilte weer intreedt.
Op jonge leeftijd al, toen meneer mee mocht helpen op de Kermis, werd hij
gegrepen en gefascineerd door dit instrument dat sindsdien zijn hele leven
is gaan domineren en beheersen, nog steeds staat hij ermee op en "gaat hij
ermee naar bed"
Zijn kostbaarste bezit vormt een gouden sieraad, dat hij alleen bij zeldzame
gelegenheden draagt waarin de beeltenis van zijn favoriete draaiorgel is
gegraveerd en vereeuwigd; een geschenk van zijn vrouw.
Het draaiorgel is voor hem alles en betekent kennelijk de zingeving van zijn
bestaan voor hem, zijn ultieme bestemming, zijn doel in dit leven.
Terwijl andere, betreurenswaardige individuen ronddolen in een sfeer van
vertwijfeling, angst en gebrek aan zingeving heeft mijn benijdenswaardige
vriend deze problemen grandioos omzeild en voor het leven opgelost, dankzij
het draaiorgel, zijn uiteindelijke troost en geneesmiddel.