Met vurige fakkels door de nacht

Velen hadden zich verzameld op het centrale plein vanwaar de fakkeltocht van
start zou gaan. Ik was in het gezelschap van een vriendin die dit evenement
had uitgekozen als alternatieve en charitatieve besteding van haar
Kerstavond en die zich er een buitengewoon romantische voorstelling van had
gemaakt.
Een bontgeklede harpspeler speelde een prelude voor het evenement begon en
we vuur aan vuur ontstaken en het oranje licht van vele met jute omklede
staven dat afstak tegen het nachtblauw van de hemel met ons meevoerden door
de zo bekende en mij zo geliefde straten van onze geboortestad. Een
magnifieke processie was het, een soort korte bedevaart die, door de
opbrengst van onze fakkels het gruwelijke lot van kindsoldaten, ver weg in
Afrika, hopelijk zou kunnen verbeteren.
De wijding en magistrale sfeer van Kerstmis, in onze jeugd gesymboliseerd
door de stille avond waarin het geluid van de Kerstklokken weerklonk en in
onze harten resoneerde, werd nu verbeeld door het magische vuur, symbool van
Liefde, symbool van de warmte van het menselijk hart en onze harten zetten
zich in voor kinderen, zo ver weg, in een tropisch werelddeel, getroffen en
geestelijk verminkt door mensonterende en weerzinwekkende gruwelijkheid.
Na afloop wierpen we onze vuurstaven in een laaiende haard die opvlamde in
de Kerstnacht en die in mijn verbeelding de broederlijke en zusterlijke
vereniging van alle mensenkinderen tot leven wekte.