Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg)

De lange laan eindigt in een blauwachtig verschiet, zoals de toekomst en het
leven zich hullen in naamloze nevelen van onzekerheid. Mijn gestage pas
brengt me naar Zorgcentrum "Zonnehof", een instituut dat haar naam niet in
alle opzichten eer bewijst, maar vanaf het eerste moment hebben de mevrouw
die ik regelmatig bezoek en ikzelf een plaats ingeruimd in onze harten voor
elkaar.
Wie is de onbekende demon of godheid die onze lotgevallen vervlocht, die ons
elkaar deed ontmoeten op dit merkwaardige kruispunt van wegen, laat in onze
levens?
Mevrouw heeft een T aan mijn naam toegevoegd: het is "Tineke" geworden in
plaats van "Ineke" maar in de intonatie van haar stem hoor ik zoveel
waardering dat ik de naamsverandering voor lief neem en zelfs op prijs stel.
Samen verkennen we de buurt: mevrouw schuifelt voort achter haar rollator.
Sinds haar verhuizing uit het dorp in de omgeving is ze als een
ontdekkingsreizigster op vreemde kusten en ik benoem de gebouwen in de lange
Professor Gimbrérelaan voor haar: de Academie voor Journalistiek, het
Regionaal Opleidingscentrum en overige flats en bouwwerken.
Bij thuiskomst bewonderen we de roomwitte orchidee die in de vensterbank
staat te pronken met tengere steeltjes waaraan veelbelovende knoppen
bengelen.
Een moeder heeft voorgoed afscheid genomen; een andere moeder neem