Vogels

Hij had wat broodkruimels weten uit te sparen. Hij opende de zware
schuifdeur die de grote zaal begrensde, waardoor een windvlaag over de broze
gestalten van zijn mede-bejaarden streek en een cognackleurig gordijn
baldadig naar binnen woei en strooide het brood verwachtingsvol op de grijze
tegels van de binnenplaats waarop nog klonters sneeuw getuigden van de
strenge winter en wachtte af tot de slimme meeuwen zijn bescheiden gave
zouden opmerken met hun scherp en schitterend als een diamant geslepen
instinct. En spoedig al kwamen de vogels, elegant klapwiekend en over elkaar
heen buitelend met witte, zachte lijven en vleugels en met zwarte,
intelligente kraaloogjes.
De oude man keek voldaan en belangstellend vanaf enige afstand achter het
glas toe. Zijn actie had succes.
Vermoedelijk hield hij van de schoonheid van de schitterende vogels en lokte
hij ze bewust om hun dartele spel te kunnen gadeslaan dat misschien voor hem
een troost betekende na een leven waarin wonden geslagen waren door
lotgevallen, beslommeringen en moeilijkheden waarover de onwetende
toeschouwer slechts een vermoeden kon koesteren.