INHOUD BROECKX
HOME
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
AUDIO
SPECIAAL
KUNST

Print deze Pagina

Ineke Broeckx - Korte verhalen

 

 

Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg)

Pompoentjes


Ze had me gevraagd een setje mee te brengen waarmee ze pompoentjes zou
kunnen maken: wollige bolletjes van garen die ze zou kunnen gebruiken om de
eveneens zelfgemaakte poppen en beesten te versieren en te vervolmaken.
Ik bewonderde haar zozeer om de moed, om de wilskracht waarmee ze nog
streefde naar de bereikbare doelen, al waren die doelen zo minimaal, zo
nietig in het licht van de dood die op kousenvoeten naderbij sloop.
Haar leven was teruggebracht tot bijna niets meer; tot wanhoop, tot wachten;
waar anderen baadden in de rijkdom van de vervulling van vele verlangens,
waren er voor haar alleen nog het kamertje in het Zorgcentrum, de stoel bij
het raam, de pijn van de reuma, de halfblinde ogen, de onzegbare eenzaamheid
en het armzalige setje waarmee ze de pompoentjes zou kunnen vervaardigen. Ze
had zoveel meer verdiend in een tijdperk, waarin door onbegrijpelijk en
schandelijk beleid van een regering, die doof is voor de wanhopige roep van
de ouderdom de bejaarden verarmd, vereenzaamd en verwaarloosd achterblijven
in mensonterende omstandigheden.
Ik bewonderde haar moed, haar kracht en karakter, die de klachten weghielden
van haar lippen, die haar deden dragen en dulden, dragen en dulden tot het
einde.
En zelfs nog troostte haar liefde mij als een overvloeiende, rijke bron, als
honing, als een gave die ik niet verdiende.

(Volgend bericht)

Het was winter en het sneeuwde die dag. Op de markt liep ik de nachtjaponnen
als het ware "tegen het lijf". Ze waren lichtpaars, roze en groen van kleur,
wapperden in een zacht briesje vóór de kraam en leken een beetje op
vormeloze zomerjurken volgens een lang vervlogen mode. Maar het was waar
mevrouw om gevraagd had. Ik gaf ze haar bij onze volgende ontmoeting ter
inspectie. Keurend hield ze ze tegen haar lichaam en trok er tenslotte één
van aan, over haar kleding heen. Het was naar genoegen, al zouden de mouwen
een klein stukje ingekort moeten worden.
Tussen de koffie en het appelsap, het bonbonnetje en het koekje vertelde
mevrouw over haar carrière als stikster van lederen handschoenen in een
fabriek in die verre, voorbije tijd, nog vóór de grote oorlog en over die
vakantie, eens, in Lugano, toen zij het licht van de bliksem de groenblauwe
hemel boven het Meer zag openscheuren.

Nu resteert slechts het tuintje dat we samen "ontwierpen" in haar kamer,
waartoe de zachtgele orchideeën behoren en de roze cyclaam, de rode
amaryllis en de witte azalea.
Als ik het heb over de toekomst, zelfs over de volgende week, raadt mevrouw
me aan niet zulke gewaagde voorspellingen te doen. Het lijkt alsof de zwarte
tinten van de schaduw van het onherroepelijke einde zich al uitstrekken over
haar leven, alsof zij de grijpgrage klauwen van de Dood al voelt.

"Helden en heldinnen vindt men overal, onopgemerkt, in de straten, op
pleinen, in het Openbaar Vervoer en ook in de verzorgingshuizen, als de
takken en bladeren van iedere boom, als de hemel boven ons, als de sterren
en de maan die ons iedere nacht vergezellen"..