Verloedering of feestelijkheid: Liefdesverklaring aan een stad

Mijn ogen vestigden zich op het, door uitlaatgassen en kwalijke dampen
beroete en vervuilde viaduct bij het NS-plein toen ik bij de bushalte stond.
De stad, mijn geboortestad, werd zo opgehemeld en verfraaid in glossy
magazines met glanzende bladzijden en gelikte foto's, maar verdiende zij de
eufemismen die als confetti over haar uitgestrooid werden door de
journalisten?
Vooral de tegenwoordige deelwoorden "bruisend", "spetterend" en "swingend",
inmiddels verworden tot groteske clichés, werden veelvuldig erbij gesleept
om het kennelijk onvoorstelbaar feestelijke dat zich hier zou afspelen te
beschrijven.
Niettemin maken bijvoorbeeld de Hoefstraat of de Veestraat een enorm
armetierige indruk op mijn ogen en gemoed, en vind ik, dat bijvoorbeeld de
lange, vervuilde Ringbaan Oost geflankeerd wordt door bouwsels die zelfs bij
de meest optimistische levensgenieter zelfmoordgedachten oproepen (Ik
herinner mij uit mijn vroegste jeugd het landelijk aandoende ruiterpad in
haar midden, eens bereden door glanzend-bruine en zwarte paarden en de
fleurige licht-oranje en vermiljoenrode markiezen aan haar gevels).

Een vergelijking met het renaissancistische Rome of Florence of met het
negentiende-eeuwse Parijs, Warschau of Londen, lijkt me voor Tilburg niet op
zijn plaats.

Maar: ik hou van haar.
Als ik er wegga, wil ik er terugkeren; als ik er ben wil ik er blijven.
De geboortegrond blijft dierbaar als het eigen bloed, als het eigen hart,
als de eigen adem.