Een brandpunt van ellende

Het vertrek is vervuld van de dichte damp van vele sigaretten. Voor veel
slachtoffers en gedupeerden is het een vluchtplaats geworden, een
toevluchtsoord te midden van de hel van het ziekenhuis. Mijn intens dappere
vriendin rookt hier een damessigaartje. De ernstige ziekte is doorgedrongen
tot in iedere porie, iedere cel van haar lichaam en ze heeft te veel, veel
te veel om over te tobben.
De andere "vrienden" die op haar verjaardagsfeestje nog uitbundig genoten
hebben van alle lekkernijen die ze aandroeg, hebben het laten afweten. Nu
ben ik haar enige bezoekster en ik heb felrode rozenblaadjes voor haar
meegebracht in een doorzichtig doosje, een in deze omgeving merkwaardig,
opvallend souvenir uit een wereld van schoonheid en liefde, een wereld die
lichtjaren verwijderd is van dit oord van onheil.
Later, op de gang, bekijkt mijn vriendin belangstellend een kunstzinnig
vormgegeven beeldje in een vitrine, van een danseresje dat gekleed is in een
gewelfd rokje en dat met beide handen naar de hemel reikt. Met uiterste moed
en doorzettingsvermogen, die een betere zaak waardig zouden zijn, vat mijn
vriendin het nog op als inspiratie voor eigen toekomstige werkstukken. Haar
handen reiken, zoals die van het danseresje, nog naar de hemel en naar een
onbereikbaar en onbegrijpelijk Opperwezen.