Wederzijdse herkenning op een koude dag.

Het was januari. We wachtten beiden op een bus die maar niet wou komen. Zij
was Angolese en ik Nederlandse, maar de kou trof ons beiden evenzeer en
drong door onze jassen heen Ze sprak nauwelijks Nederlands maar met
gebrekkige Engelse, Franse en Nederlandse woorden gaven we elkaar te
verstaan hoezeer we verlangden naar de warmte die ons voorlopig niet gegund
leek te zijn, en die was als de warmte van haar geboorteland, waaruit zij op
voor mij onverklaarbare, onnaspeurlijke manier verdreven, gevlucht of
vertrokken was. Van onze bus, die uiteindelijk arriveerde, was de zijkant
beroet door de klaarblijkelijk zware luchtvervuiling die het verkeer de
atmosfeer in jaagt. Maar binnen was warmte en de chauffeur zette koers naar
onze verschillende bestemmingen. Even was er herkenning geweest, twee
mensenzielen hadden zich even aan elkaar verwarmd.