Jeugd in een arbeiderswijk

Ons huisje lag in de schaduw van de fabriek die het met haar hoge muren en
monumentale schoorsteen als het ware beschermde. Daar leefden we, daar
speelden en leerden we, daar voltrok zich ons bestaan binnen de enge cirkel
van huis, school en kerk.
Met Martin, mijn eerste kameraadje, ontwierp ik een boerderij. We knipten
niet zonder moeite bomen en dieren uit dik karton en zagen ons project met
de dag groeien. We sloegen de zweep om de felgekleurde tollen, knikkerden en
balden op straat.
Er waren de angsten om de tante die wegteerde aan een onheilspellende ziekte
in verre, witte ziekenhuiskamers en om de buurman, alcoholist, die in zijn
deliria aan de deur kwam, gekleed in jacquet en met hoge hoed op en witte
sjaal om de hals en om het Lijdensverhaal, in de kerk uitgebeeld door de
Christusfiguur, die voortschreed onder het kruis.
Maar mama zong geruststellend kinderliedjes met ons aan de hand van de
kleurige stroken op het behang en ik luisterde op voorjaarsavonden stil in
bed naar de avondzang van de merels.
Op de afgesleten bladzijden van mama's bakboek kon je nog de afbeeldingen
zien van heerlijk gebak en soms werd inderdaad de Frankfurter Krans
geserveerd, die wel een aura van bijzondere feestelijkheid om zich heen had.
We baden een Noveen voor het broertje dat ongezeglijk, wild en ziek was en
dat later, losgekoppeld van ons gezinnetje, leed en leefde onder het regime
van verplegers in inrichtingen.

De schriften raakten vol, de potloden werden stomp. Het werd tijd voor de
Gallische en Punische Oorlogen en een jeugd vergleed, maar niet in
vergetelheid.
Telkens weer zou ik terugkeren in mijn latere leven naar dat eilandje van
geborgenheid en onschuld, maar ook van ontzetting.