INHOUD BROECKX
HOME
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
AUDIO
SPECIAAL
KUNST

Print deze Pagina

Ineke Broeckx - Korte verhalen

 

 

Troost in eenzaamheid

Ik heb mijzelf een kameraad verschaft, waar de wereld er mij geen gaf. In de
dierenzaak zag ik kooien te kust en te keur en ik koos er een met gouden
spijlen. De kanaries fladderden wild in het rond toen de verkoper zijn hand
naar hen uitstrekte en een van hen, waarop ik mijn oog had laten vallen uit
de grote kooi nam die het vogeltje tot dan toe gedeeld had met vele
soortgenootjes. Het is een lichtgeel vogeltje met een groenachtige vlek op
het kopje, als een petje. De fragiele, roze pootjes, de klauwtjes, die zich
krommen en klemmen om de stokjes, komen te voorschijn uit de natuurlijke
foedralen van de met veren beklede schachten. Na thuiskomst met kooi en
vogel scheen de vogel zich meteen thuis te voelen en zijn nieuwe huisje te
waarderen. Hij dook van de weeromstuit fluks het badje in, spetterde erin
rond en fatsoeneerde daarna ijverig zijn verenkleed. Kennelijk beviel zijn
nieuwe behuizing hem veel beter dan de voorheen met mede-kanaries gedeelde
grote kooi. Het wachten was tot hij een lied zou aanheffen dat mij zou
troosten in mijn eenzaamheid, dat mij zou ontroeren en verheugen. En
inderdaad: spoedig hief het beestje een aria aan waartegen Maria Callas "u"
zou zeggen. Hij strekte het nietige lichaampje omhoog en zong met geopende
snavel, hartstochtelijk, uitbundig. 's-Avonds hield hij mij gezelschap,
terwijl ik in mijn boeken zat gedoken, schijnbaar stil mediterend op het
stokje, met één pootje in de veren, dichtbij het kleurige schommeltje dat
lijkt op een speelgoedje voor kinderen en kneep de zwarte kraaloogjes,
schijnbaar slaperig, half dicht.
Het beestje kan mij niet belasteren, niet bekritiseren, niet vernederen,
niet kwetsen zoals de wereld niet nalaat te doen.
Nu begroet een levend wezen mij als ik opsta en als ik thuiskom. De wereld
heeft iets van haar kilte verloren.