Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg)

Ze noemde het "een jumpertje"

Vandaag had mevrouw belangstelling voor het shirtje dat ik droeg en dat ik gekocht had voor veertig Euro in een damesmodezaak. Of ze het eens mocht passen? Hoewel de vertrouwelijkheid tussen ons was gegroeid in de afgelopen maanden, zaten we spoedig wel wat onwennig en gegeneerd tegenover elkaar in onze beha's (zij droeg een witte en ik een zwarte).

Na het passen trokken we snel onze kleren weer aan. Het shirtje paste dus mevrouw vond het wel leuk er ook zoeen te hebben.
Ik wist wat me te doen stond. Het was echter de vraag of ze ze nog in voorraad zouden hebben en met die vraag in het achterhoofd ging ik op weg naar de bewuste winkel. Daar aangekomen, bleek eenzelfde zwart shirtje met paarse, groene en rode motieven aan hetzelfde rek te hangen waaraan ik het mijne eerder had aangetroffen. Bij mijn volgende bezoek bracht ik het kledingstuk mee met de rekening van veertig Euro, die mevrouw aarzelend met de halfblinde ogen bekeek, weglegde, en opnieuw aarzelend bekeek, waarna ze, plotseling kordaat, vier tientjes neertelde. Ze noemde het shirtje "een jumpertje" en hing het opgetogen in de kast tussen de zomer- en winterpakjes, de bloesjes en de lange broeken.