"Dort wo du nicht bist, dort ist das Glück"

Mijn "oude" leraar Nederlands is niet meer te midden van de levenden. Ik
vernam dit door enig gedegen, deducerend speurwerk met behulp van het
telefoonboek. Ik zou het mijn ex-klasgenoten willen vertellen, die allen uit
het zicht zijn verdwenen, en die wellicht, maar ongetwijfeld op andere
wijze, eveneens te lijden hebben gehad onder zijn "regime".
In zijn nadagen zag ik hem nog wel eens bij de bushalte, zijn gezicht
gegroefd door de vele lijnen en rimpels, die de neerslag schenen te vormen
van zijn oorlogstrauma waarover hij, ook voor de klas, niet uitgepraat
raakte. We schreven destijds negentienhonderdvijfenzestig en de Wereldbrand
was inderdaad slechts twintig jaar achter de rug en inderdaad stonden de
nazistische gruwelen en bijvoorbeeld het bombardement van Dresden prominent
in de verbeelding van hem, die schijnbaar door een lotsbestemming was
aangewezen om ons, kwetsbare scholieren, te begeleiden gedurende de
eenmalige, turbulente jaren van onze puberteit en adolescentie. Onze leraar
was ongelukkig. Zijn ongeluk straalde van hem af, hij bracht het als door
telepathie over op onze kinderzielen en deze werden erdoor vervormd als glas
onder de handen van een glasblazer en als koper onder de hamer van een smid.
Welhaast symbolisch voor zijn ongeluk was zijn favoriete adagium: "Dort wo
du nicht bist, dort ist das Glück", maar het was voor ons, kinderen teveel
gevraagd de volledige strekking van dit aanvankelijk mysterieus gebleven
gezegde te achterhalen.
Later, veel later, werd het sommigen van ons duidelijk dat onze
getourmenteerde leraar kennelijk door zijn bewustzijn of zintuigen de
kluisters waren aangelegd, of dat hij wellicht niet kon ontsnappen uit een
tunnel van angst en neerslachtigheid, waarbuiten zich het stralende
landschap van zijn dromen bevond, waarnaar hij grenzeloos verlangde.
Ik wens hem toe dat hij nu verblijft te midden van de Elyzeesche Velden en
de bestemming bereikt heeft die hem altijd voor ogen stond.