Berichten uit een Zorgcentrum: "Het zal mijn tijd wel uitdienen..."

De blindheid verovert nu steeds meer terrein. "Het zal mijn tijd wel
uitdienen" zegt mevrouw.
Ik stel voor batterijen te gaan halen, zodat het komieke, mechanische
vogeltje dat aan de lamp hangt in een houten kooitje zijn liedje weer zal
kunnen zingen, maar het hoeft niet meer van mevrouw. Ze heeft nog wat zitten
prutsen met wollig, kleurig garen om te proberen pompoentjes te
vervaardigen, maar er is niet veel van gekomen.
De dagen komen en gaan: mevrouw brengt ze door in de stoel bij het raam en
ze kijkt naar de vage omtrekken van de majestueuze kastanje, nu in volle
zomertooi en ze volgt het gestage ritme van de zon, die haar baan langs de
hemel voltooit, dag na dag, vermoedelijk tot in eeuwigheid.