Gebeurtenis op een kerkhof

Ze komt tegenover me zitten in de bus op de zitplaats die door een
voorzienige geest als het ware ontworpen is om mensen te verleiden tot een
praatje. Ze vertelt me dat ze al twintig jaar weduwe is en iedere week
vanuit het stadsdeel Korvel de reis maakt naar het kerkhof in Noord en daar
het graf en dus de nagedachtenis van haar man vereert met een bloemetje. Ze
vertrouwt me toe dat het uitgerekend op dat kerkhof moest gebeuren: op het
kerkhof dat met haar "lanen en straten" als het ware een "stad van de doden"
vormt, omringd door de bruisende stad van de nog altijd levenden. Ze hield
haar tasje met de waardevolle inhoud van vijftien Euro tegen zich aan
geklemd, maar een kennelijk misdadige jongeman had geen ontzag voor haar
ouderdom, voor haar verdriet en armoede en zag kans haar dierbare bezit weg
te grissen en zich razendsnel uit de voeten te maken. De vijftien Euro moest
ze betreuren. Op het politiebureau herkende ze jammer genoeg haar belager
niet uit de veelheid van portretten die haar getoond werden. Ze besloot haar
tas voortaan met een riem - die ze me laat zien - aan haar lichaam te
bevestigen en die schijnt inderdaad een solide garantie te bieden tegen
eventuele toekomstige overvallen.
De bus bereikt het station: ze stapt uit en ik zie haar ferm voortstappen op
stevige schoenen in de richting van lijn acht die haar op haar bestemming
zal brengen.