De val

Ankie was destijds een meisje van twaalf jaar met aarzelende, prille
borstjes, een haarband in het donkerblonde haar, een bril en scheve tanden:
een meisje op de drempel van de puberteit.
In de woonkamer van haar ouders, in het arbeidershuisje, stond, een beetje
misplaatst, een monumentale geornamenteerde kast van glanzend mahoniehout,
die twee derde van de kamer in beslag nam, een kast met vele glazen ruitjes,
waarachter zich een weelde van glazen, zilveren parafernalia en een
romantisch aandoend servies schuilhielden.
De kast was een erfstuk en had nog de woonkamer van oma en opa gesierd.
Ze hadden vreemde buren, maar over hen nu niet méér. De buren hadden een
kleine kat, waarvan de vacht dooraderd was met rode strepen. Op haar
verkenningstochten door de buurt deed deze kat ook het kleine tuintje van
Ankie en haar ouders aan en verschool zich soms achter hun kolenhok en Ankie
had het onzinnige en domme plan opgevat de kat af te richten, hoewel Vader
haar nog zo op het hart gedrukt had dat een kat eigenzinnig en trots is en,
in tegenstelling tot een hond, geen commando's gedoogt.
Zo gingen enkele weken voorbij en op een ongelukkige dag, toen Ankie in een
met rood pluche beklede fauteuil zat die juist met haar rugleuning vóór de
genoemde kast, het pronkstuk en sieraad van de huiskamer, stond, viel de kat
haar plotseling aan, met het gevolg dat ze met stoel en al achterover
tuimelde en wel door een ruitje van het teder-gekoesterde meubelstuk, dat
versplinterde in duizend gruzelementen.
Haar moeder was woedend. Zo vaak was zij in het verleden veranderd van een
lieve fee in een helse furie en hadden haar harde handen Ankie's
kinderlichaam afgeranseld. Nu beval zij haar een nieuw ruitje voor de kast
te bemachtigen, waar dan ook vandaan, en door de decemberkou ging Ankie op
pad op haar fietsje: bevend, trillend en klappertandend en vervuld van
heftige schuldgevoelens.
Ze doorkruiste de halve stad en vond tenslotte, wonder boven wonder, een
zaak waar ze het betreffende glaswerk konden aanmeten, en keerde huiswaarts.
Oma legde iedere week de afstand af vanuit haar huis in een andere wijk om
het gezin te bezoeken. Aan haar zou de schade tenminste tijdens haar
volgende bezoek niet opvallen.