Wandelen
bij de "Auberge"
"Auberge du Bonheur" is een benaming die veel
goeds schijnt te beloven.
Zou het Geluk hier zijn domicilie gevonden hebben, waar
het nergens in de
wereld thuis schijnt te zijn?
Hoe dit ook zij, we vertrekken vanaf deze
"herberg" om in het stervormig
aangelegde park in de nabijheid te gaan wandelen.
"Nordic Walking" heet het en het schijnt
gemakkelijk aan te leren te zijn:
je moet de stokken een eindje achter je laten slepen en
dan ferm links en
rechts naast je in de grond planten bij iedere stap. Ze
hechten zich met hun
scherpe punt in de zanderige grond; hechten zich opnieuw
en laten weer los.
Telkens weer leiden de paden naar een centraal punt: een
weide met feeërieke
bouwsels eromheen met oranje pannendaken waarop
sneeuwwitte duiven
afwisselend neerstrijken en weer opvliegen.
Andere deelnemers aan de groep krijgen van de
"cursusleidster" complimenten
over hun soepele, sierlijke hantering van de
"wandelstokken" en over hun
elegante tred, maar ik vrees dat ik daarvoor àl te
harkerig voortstrompel
langs het modderige pad. Het is de vraag hoe ik me ervan
weet te overtuigen
hoe leuk het "Nordic Walking" eigenlijk wel
niet is, maar zeker is dat de
attributen daarvoor lange tijd doelloos, nutteloos en
ongebruikt in de gang
van mijn woning staan.
|