Een onleefbaar leven?

Het is zomer en heel de natuur getuigt van opgetogenheid, feestelijkheid en
bloei.
In een achterafstraat woont een mevrouw, op wie deze omschrijvingen
geenszins van toepassing zijn. Zij ligt hele dagen op haar bank, ten prooi
aan een veelheid van geestelijke en lichamelijke kwalen, terwijl twee
schattige hondjes haar met grote, onbegrijpende ogen aanstaren, als
hulpbehoevende kinderen. Een zombie met uitpuilende ogen die zwijgt en
blijft zwijgen, dient haar verder tot gezelschap, want zelfs de Zusterliefde
schijnt geen brug te kunnen slaan over de woelige rivier van het ongeluk.
Op het televisiescherm komt een aantal kindsterretjes voorbij, dat
liefdesliedjes uitkraamt, opgedoft en tot een prototype herleid. Deze
vertoning maakt in deze situatie een buitengewoon onwezenlijke, onwerkelijke
indruk en kan volgens mij nauwelijks tot enige troost dienen en het leven
van mevrouw wordt alsmaar meer onleefbaar, ondraaglijk en kwellend.